Vals plat door de Dolomieten

Een groepje van 9 fietsers, 8 Bushbikers en 1 ooit misschien lid, zijn op een 4 daagse mountainbike huttentocht geweest in de Italiaanse Dolomieten o.l.v. Wilfried Reuvers of te wel Mr. Positivo. Hij komt er al 100 jaar en kent er ieder paadje en “bergje”, volgens mr. Positivo “valt die klim wel mee” en zijn ze “niet zo steil”, en betreft het “gemakkelijke schotterpaden“. Een aantal fietsers hadden er toch een andere belevenis bij. Maar een betere gids konden we ons zeker niet wensen! Ondanks dat opa ons het snot voor de ogen weet te fietsen hebben we dankzij zijn passie voor de natuur, naast het geweldig mooi fietsen, ook nog leerzame momenten gehad, we stonden regelmatig te genieten, de gids maakte dan een oerkreet en volgde de opmerking “Héé !! jongens kijkt toch dan ook om je heen en niet alleen naar je voorband!”  Op zo’n moment genoten we van de prachtige Leontopodium Alpinum (Edelweiss), gekuifde Rapunzel en Gentianen. 

Hieronder volgt het verslag gemaakt door onze opa, mr. Positivo en tijdens de tocht tot “Gruppenführer” geridderde gids: Wilfried Reuvers. 

Dag 1

Woensdag avond op pad, en overnachten we nabij Wurzburg zodat we donderdag middag bij de ingang van de Seceda lift in Ortisei konden starten (1200hm). Toen we de prijs zagen voor de lift naar het mittelstation boven besloten we om de 500hm in 2,5km te gaan fietsen! De motivatie was “we kwamen hier om te fietsen!” Dus……fietsen, achteraf een zeer foute beslissing,  stukken over de skihelling en soms tot wel 25%

Na veel gevloek en getier kwamen we in Furnes (mittelstation 1700hm). Daar de rivier overgestoken en via steile bospaden waar we af toe moesten lopen hadden we ineens prachtig zicht op onze tussenstop de Brogles Alm (2040hm) onder de hoge pieken van de Seceda. Op advies van een local en onze Gruppenführer hadden we een afdaling genomen langs een snelstromende beek. Een zeer steil pad waar een normaal iemand niets eens lopend afkomt moesten wij met de fiets af!! De downhillers onder ons vonden het geweldig de anderen zijn met doodsangst beneden gekomen.

Aangekomen in het Vilnoss dal(1600hm) moesten we nog weer even 400hm klimmen naar onze overnachting in de Gampenalm (hut op 2072m). Net voor donker kwamen we aan en werden we beloont met een geweldige maaltijd. Iedereen was goed gesloopt en om 22.00 was het rustig op de slaapzaal.

Note: Waarom noemen we de gids Mr. Positivo: “Rustig op de slaapzaal” Er werd zo veel gesnurkt dat minimaal de helft van de bossen zijn omgezaagd.. “Weer even 400hm klimmen” dat woordje even duurt een eeuwigheid. 

De gids vervolgd met dag 2

2e fietsdag begon gelijk met een zeer steile klim richting de beruchte Schulterhutte op 2300hm vandaar door naar de Kreuzkofelpas en downhill naar Camphill, onderweg schitterende Almweides en uitzichten op de vele rotsformaties rondom. Uiteindelijk aangekomen in St. Vigel  (2e overnachting). Hebben we onze bagage even gedropt bij de B&B om wat makelijker te kunnen klimmen naar het downhillparcours van de Kronplatz. Eenmaal zo’n 400hm te hebben geklommen naar de Kronplatz gingen een aantal weer offroad door het bos omlaag. De echte downhillers gingen met de lift nog een stuk omhoog waar ze nog even los konden gaan op het bikepark parcours daar. Daarna terug door het bos naar de b&b.

Een niet te zware dag met veel daling en minder klimwerk. ‘s’avonds heerlijk gegeten bij de lokale pizzeria en afgesloten met herstelbiertjes bij de b&b. En vervolgens kon het gezaag weer beginnen. 

Dag 3

3e fietsdag (de zwaarste, ruim 70km en 2500hm) Na een geweldige ontbijt bij de vriendin van Henrico die helaas zijn huwelijksaanzoek afsloeg? Gingen we eerst via de Camping waar Lianne aansloot op pad, 10km “valsplat” richting de Pedurahutte (1500hm). Vanaf daar begon het echte werk richting de Fanes Alm (nationaal park). De klimwas vooral in het begin heftig, later vlakte hij wat af, een schitterende klim van +/- 6km en 650hm bracht ons naar een soort sprookjesachtig dal op 2062m omringd door hoge bergen, een eind doel voor vele wandelaars.

Na een korte pauze, moesten we nog even klimmen over de Limojoch. (Bergpas op 2200hm) en werden we daarna beloont met een spectaculaire afdaling van 13km door en over Almweides, bossen, rivierbedding en een diepe Slucht tot in Cortina di Ampezzo (1200hm). Om die dag niet boven de 3300 klimmeters te komen hadden we een taxi geregeld die ons 12km verder bracht tot onderkant lift van CinqueTorre (1900hm). Met de lift naar boven waar we ineens op 2150hm stonden met vol zich op de beroemde 5 torens. Daar even snel wat eten en gelijk een zeer steil pad lopend en fietsen naar de pas Avereau (2390hm). Ons hoogste punt van de trip, vanaf daar keek je boven op de beruchte Passo di Gau. Er volgde een afdaling via heel smal, maar spectaculair pad langs de rotsen. De Gruppenführer had ons een leuke afdaling belooft richting Caprile! (1025hm) dat was dus een uitdaging! De route was zeer pittig en een martelgang over bomen en losliggende keien, na flink ploeteren kwamen we eindelijk op het asfalt, nu wel een snelle afdaling naar het dal van waar ons nog een klim van 14km stond te wachten met 1000hm.

We kwamen voor de 2e keer in tijdnood we moesten namelijk om 19.00 aan het diner zijn. Dus gelijk maar de gang erin,  na +/- 5km zouden we door de prachtige Sottoguda Slucht moeten komen, maar aangekomen bleek deze afgesloten! Onze Gruppenführer wist natuurlijk weer van niets! Dus weer terug naar boven via de weg richting Passo de Fedaia. We hebben ons de pleuris getrapt! om vervelende vragen te ontlopen maakte de Gruppenführer  zich uit de voeten op een stukje “valsplat “…. De meeste hadden een andere gevoel bij valsplat ! (Sommige zitten nu nog aan de zuurstof). De slotklim was dus vreselijk zwaar uiteindelijk kwamen de laatste om 19.10 boven bij de Fedaia Hut (2060hm) Na 5 minuten bijkomen en een halve liter (trauma verwerkingsdrank) was het mopperen toch omslagen tot voldaan en trots gevoel over de prestatie en belevenissen van deze geweldige dag. Moe en voldaan de zwaarste dag overleeft lag iedereen om 22:30 in zagende coma.

Dag 4

Slotdag, om 7.00 werden we bruut wakker gemaakt door de Gruppenführer, we hadden besloten om het ons vandaag wat makkelijker te maken ipv eventjes klimmen hebben we 2x een gondellift genomen richting Val Gardena, vanaf Passo de fedaia, en nog even bijzonder zicht op de smeltende Gletsjer van de Marmolade.

Afdalen razendsnel naar Canzania vandaar met de lift naar Pocol waar we schitterend zicht hadden op het Sella massief. De downhillers gingen natuurlijk via het bikepark parcours en de skipiste naar beneden, de rest via het asfalt naar de laatste lift, de Pradel, die ons naar de voet van de Sella bracht op 2300hm. De slot afdaling naar de auto was prachtig en gevarieerd over smalle paden en pistes. een mooie afsluiting van 4 dagen mountainbiken in het hart van de Dolomieten. Om 12.30 zaten we in de auto en waren we allen zondag nacht om 01.00 weer thuis. Het was zwaar maar prachtig, in een paar dagen de dolomieten doorkruizen was voor allen een hele belevenis.

Slotwoord namens de Bushbiker Lemmings die achter de Gruppenführer aan paradeerde. We hebben echt super genoten! De bijnaam Gruppenführer komt doordat we in het Duitssprekende deel van Italië fietsten en wij de alwetende Alpinica gids geen tegenwoord durfden/konden geven omdat hij meestal zich al meerdere hoogtemeters verder bevond, dan de Lemmings, die op dat moment nog zuurstof moesten happen. Bedankt voor het organiseren en begeleiden namens: Lianne, Gerco, Henrisico, Martin, Ruurd, Bart, Freek en Sidaan.